Deelnemers aan sportieve evenementen, zoals een marathon, worden bejubeld en met bloemen en complimenten binnengehaald. Het is dan ook een prestatie om zo’n marathon uit te lopen. Een enorme fysieke prestatie, gedreven vanuit de wil om het doel, de finish, te behalen. Naast een goede fysieke conditie is het dus ook belangrijk om niet op te geven, om door te zetten, vol te houden. Een goede ‘mentale conditie’ is misschien wel even belangrijk.
Maar ik vraag me toch ook af, doorgaan ten koste van wat?
Ongetwijfeld komt er (bij iedereen?) het moment waarop het lichaam aangeeft: ‘Stop! Tot hier en niet verder.’ Maar binnen (top)sport gaat het over grenzen verleggen, prestatie verbeteren, meer, beter, sneller. Ook als het lichaam roept of schreeuwt. De grenzen van het lichaam worden vanuit die drive om te presteren, niet gerespecteerd. We pushen onszelf over de grens, zelfs dus als het lijf protesteert.
Het bekendste voorbeeld uit de sport is misschien wel de Zwitserse Gabriela Andersen-Schiess. Bij de finish van de marathon van de Olympische Spelen van 1984 in Los Angeles, stortte zij voor het oog van miljoenen geschokte (tv)kijkers volledig in en strompelde zwalkend over de finish.
Even dramatisch was de finish van de Amerikaanse Julie Moss bij de triatlon van Hawaï in 1982. Ze lag de hele race op kop, maar stortte in de laatste kilometers in en kwam letterlijk kruipend over de finish, waarbij ze vlak voor de finishlijn nog werd gepasseerd.
Wat het nog dramatischer maakte was dat Gabriela en Julie weigerden hulp te accepteren, omdat ze het voorbeeld kenden van de Italiaan Dorando Pietri. Zij finishte dbij de Olympische Spelen van 1908 als eerste, maar werd daarbij door officials over de finish gedragen.
Er werd protest aangetekend tegen de uitslag en uiteindelijk werd ze gediskwalificeerd en een ander ging er met de fel begeerde eerste plaats vandoor.
Hoever ga je om je doel te behalen?
Ik las het trieste bericht dat er afgelopen weekend een deelnemer aan de marathon in Rotterdam is overleden, een jonge man nog. Ik neem aan dat hij als vrijwillige brandweerman, fysiek in goede conditie was, anders had hij waarschijnlijk ook niet aan de marathon deelgenomen.
Maar ik vraag me toch af hoe het zit met het luisteren naar de signalen die zijn lichaam vast heeft aangegeven… Heeft hij die sowieso wel opgemerkt? Of misschien pas toen het al te laat was?
Ik kan en wil geen conclusies trekken, ik ben er niet bij geweest en ik ken de betrokkenen ook niet. Toch roept het bij mij wel vragen op.
Hoe gezond is sport nu werkelijk voor ons, wanneer we vanuit ‘Mind over Body’ alleen voor het presteren gaan?
Wat kost het ons uiteindelijk, wanneer we ons lichaam tot over grenzen blijven pushen?
Fysiek bezig zijn, (top)sport bedrijven, is niet hetzelfde als aandacht hebben voor je lichaam, luisteren naar de signalen en grenzen die het aangeeft en in contact zijn met jezelf. Ik vraag me af of dit überhaupt wel samen gaat.
Sporten zonder échte aandacht voor je lijf, is volgens mij dus niet gezond…