‘Kun jij me helpen om mijn relativeringsknop terug te vinden?’ vraagt ze. ‘De laatste tijd merk ik dat ik mijn emoties niet meer zo goed onder controle heb. Voorheen kon ik ze relativeren en dan vloog ik niet zo uit de bocht. Nu reageer ik zo heftig af en toe, het lukt me niet meer om het een beetje te relativeren.’
Relativeren is een prima manier om je emoties of gedrag in perspectief te zien, te beoordelen binnen de context waarin een en ander gebeurt. Door met wat afstand naar jezelf te kijken en er zo voor te zorgen dat jouw boosheid, verdriet of welke emoties dan ook, niet met jou aan de haal gaan. Zo kun je de tijd nemen om te reflecteren op jezelf en de situatie.
Het is echter ook een prima manier om je gevoelens klein te houden, om ze weg te stoppen en om ze onder controle te houden. Het denken lijkt zo controle te krijgen over het gevoel. Maar schijn bedriegt.
Vroeg of laat komt hetgeen is weggeduwd toch weer bovendrijven. Boosheid die onverwacht en buiten proporties tot uitbarsting komt, fysieke klachten die de kop op steken, niet lekker in je vel zitten, langdurige vermoeidheid, etc. Gevoelens en emoties vragen om aandacht en om gevoeld te worden, niet om genegeerd of weggestopt te worden.
Bij deze client kwamen langdurig weggestopte emoties plotseling in de vorm van woede-uitbarstingen naar de oppervlakte. Het gaf haar het gevoel zichzelf niet meer in de hand te hebben en dus wilde ze terug naar haar oude ‘relativeringsmodus’. De oude bekende overheersing van ‘mind over body’.
Nee, ik ga haar niet helpen om dat relativeringsknopje terug te vinden.
Maar als ze dit wil, ga ik haar wel helpen om zichzelf terug te vinden.