Als je niet langzaam maar zeker beweegt in de richting van wat je graag wilt, kun je er zeker van zijn dat je jezelf ergens saboteert.
Wanneer we de mechanismen en patronen die ten grondslag liggen aan zelf-sabotage begrijpen, kunnen we onszelf daarvan bevrijden en ruimte geven. Het proces om je angst, woede en andere moeilijke emoties onder ogen te zien en vrede te sluiten met jouw pijn, leidt uiteindelijk tot een einde van de interne strijd.
Luisteren naar wat je oude wonden je te vertellen hebben is een van de mooiste cadeaus die je jezelf kunt geven. Hierin ligt uiteindelijk de weg naar de vrijheid en de ruimte om jezelf te kunnen zijn. Welke vorm het ook aanneemt, ongezond gedrag of beperkende denkpatronen, zelf sabotage vermindert altijd de passie en energie die we nodig hebben om onze dromen waar te maken.
In mijn geval heeft sabotage bijvoorbeeld te maken met ‘mijzelf klein houden’ en zo mijn angst te voeden dat ik misschien niet goed genoeg ben. Niet mooi genoeg. Niet sterk genoeg. Niet rijk genoeg. enzovoorts..
Ik heb dan de neiging om me met anderen te vergelijken, waarbij ik altijd zoek naar bevestiging van mijn eigen overtuigingen dat de ander beter, sterker, mooier, kundiger, is dan ik. Aandacht richten op het negatieve en zoeken naar bewijs zorgt ervoor dat ik dat bewijs altijd (!) zal vinden.
Ik zal dus iedere keer weer de mindere zijn en daarmee voed ik mijn beperkende overtuigingen en angst én heb ik alle redenen gevonden om mijzelf klein te houden.
Andere manieren van zelfsabotage die ik maar al te goed ken zijn prioriteiten verschuiven (Social Media!), genoegen nemen met minder, moe zijn, me niet lekker voelen, (nieuwe) plannen bedenken, voor anderen zorgen, (drukdrukdruk)… Allemaal manieren om uiteindelijk niet in actie te hoeven komen en mijn angst aan te kijken om daar mee aan de slag te gaan. En dan mijzelf (en anderen) voorhouden dat ik best wel mooie ideeën en plannen heb, die ik écht wel een keer ga realiseren.. jaja..
En zo heb ik er nog veel meer…. zelfsabotage, zelfmanipulatie, in diverse vormen komen ze voorbij. Inmiddels herken ik er velen, maar soms duurt het ook wel even voordat ik een oud mechanisme in een nieuwe vorm herken.
Dit is een oude wond die spreekt, die keer op keer weer van zich laat horen, hardnekkig en vasthoudend. Mijzelf toe staan om dit verdriet, die oude pijn te voelen, mij onzeker te voelen en ook vanuit mijn nu ‘volwassen ik’ keuzes te maken waarbij ik nieuwe, positieve, ervaringen opdoe die de pijn van die oude wond verzachten en mijn saboteur zijn ruimte ontneemt.
Welke patronen herken jij bij jezelf? Op welke manier saboteer jij jezelf?