Als je zou moeten kiezen tussen ‘altijd jezelf zijn’ of ‘door iedereen leuk gevonden worden’, wat zou jij dan kiezen?
Een dilemma waar twee verlangens tegenover elkaar gezet worden. Wie wil er nu niet zichzelf zijn en wie wil er nu niet leuk, lief en aardig gevonden worden?
Als jezelf zijn betekent dat je er niet bij hoort, wat doe je dan? En als goed gevonden worden betekent dat je concessies moet doen en je niet meer jezelf kunt zijn.. wat doe je dan?
Zelfacceptatie
Brene Brown schrijft: ‘Ons gevoel van ergens echt bij horen, kan nooit groter zijn dan ons gevoel van zelfacceptatie.’
Wil je dat gevoel hebben, ergens echt bij horen, dan is zelfacceptatie noodzakelijk. Maar dat is nog niet zo makkelijk in onze maatschappij, waarbij jezelf wegcijferen waardering oplevert, waar van jezelf houden al snel gezien wordt als egoïsme en kwetsbaarheid gezien wordt als zwakte.
Jezelf durven zijn is jezelf kwetsbaar op durven stellen, jezelf aanvaarden, jezelf voelen en niets wegstoppen. Het vereist een bewustzijn van jezelf en je gevoelsleven, een bewust zijn van alles wat er zich aandient in je lijf. Waarbij jouw levende lichaam spontaan zijn gang kan gaan en niet verkrampt.
Zelfacceptatie is daarmee de bakermat van onze authenticiteit. Je staat op eigen benen, kijkt met eigen ogen, spreekt je eigen woorden. Je bént jezelf.
Maar is het dan zo makkelijk? Nee dat is het niet, helaas kunnen wij onszelf niet op eigen commando accepteren. Geloof me, ik heb het vaak genoeg geprobeerd, maar ook al nam ik mijzelf écht voor om mijzelf helemaal te accepteren, het bleef bij woorden in mijn hoofd en bij een intentie die niet verder reikte dan het volgende oordeel op mijzelf.
En tóch, in de afgelopen jaren ben ik mijzelf toch steeds een beetje meer gaan accepteren. Het lukt me steeds beter om mijzelf te zijn. Hoe komt dat?
Brené Brown benoemt het als volgt: ‘Ergens écht bij horen betekent dat je er deelgenoot van bent, niet ondánks je kwetsbaarheden, maar juist vanwége je kwetsbaarheden’
Ergens deelgenoot van zijn, dat betekent dat je ‘deelt met anderen’. Jezelf durven laten zien aan de ander, niets veinzen of wegdrukken zorgt voor een veilige bedding in het contact waarbij je de ander uitnodigt om ook zichzelf te laten zien. Je wordt deelgenoot, je hoort ergens bij. Je biedt elkaar veiligheid, bestaansrecht, erkenning en bevestiging. En juist die bevestiging, is nodig om te voelen dat je goed bent zoals je bent, om jezelf te aanvaarden met al je plussen en je minnen. Zelfacceptatie dank je aan de ander.
Dát is dus de reden dat ik de afgelopen jaren gegroeid ben en waardoor mijn zelfacceptatie is toegenomen.
Deelgenoot zijn. Erbij horen door juist mijn kwetsbare kanten te laten zien aan hen die ook willen en durven delen en zo (vaak onbewust) bevestiging bieden en ontvangen. Delen is ergens bij horen…
Dat gezegd hebbende… (en in alle eerlijkheid 😉) ik ben nog lang niet zover dat me dit in alle situaties lukt, hoor, maar ik ben op weg!
Lieve mensen (die op welke manier dan ook hier aan hebben bij gedragen) dank daarvoor ♥️
Bevestigen
Zelfacceptatie dank je aan de ander. Bevestiging is nodig om te voelen dat je goed bent zoals je bent. In de haptonomie is bevestigen een belangrijk begrip. Maar wat betekent het eigenlijk?
Bevestiging is al het gedrag van de ander, waarin je voelt dat je mag zijn wie je bent. In ons spraakgebruik is bevestigen ‘Ja’ zeggen, een vraag bevestigend beantwoorden bijvoorbeeld. Maar ook ‘vastmaken’ bijvoorbeeld iets bevestigen aan de muur.
De ander die jou bevestigd zegt dus ‘Ja’ tegen jou, en daarmee wordt je innerlijk vastgemaakt aan degene die je werkelijk bent, de uiterlijke representatie valt samen met de innerlijke. Je bent een ge-heel. Bevestigen werkt daarmee helend.
Niet gek dat bevestigen zo’n belangrijke plaats in een haptonomie inneemt.
Het is overigens niet iets wat direct benoemd wordt, ik zeg niet zoiets als: ‘ik ga je nu eens even bevestigen.’ 😄 Het resultaat van bevestigen daarentegen wordt wel ervaren en vaak benoemd. Ik krijg regelmatig te horen dat mensen zich veilig voelen bij mij, dat ze zich gehoord en gezien voelen. En vooral dat ze zich niet veroordeeld of beoordeeld voelden. Dat betekent niet dat ik alleen maar Ja-knik, meepraat en goedkeur. Confronteren, spiegelen en uitdagen horen er ook bij. Maar wel vanuit een Ja-zeggen tegen diegene als persoon, als mens in zijn of haar geheel.
Bevestigen gaat niet over het Ja-zeggen op afzonderlijke eigenschappen of prestaties. Complimenten geven over iets wat iemand gedaan heeft werkt ook wel bevestigend, maar blijft hangen op een bestaansniveau. Het is zeker prettig om een compliment te krijgen om iets wat je doet, maar ook als je niet-doet verdien je je bestaanrecht als mens. Bevestiging van iemand in zijn totaliteit, als de persoon wie hij is, betekent een bevestiging op zijnsniveau. Ongeacht wat die persoon doet. Het gedrag wordt daarmee losgeloppeld van wie hij is. Op gedrag kun je vervolgens sturen, ontwikkelen, veranderen.. of niet natuurlijk. Het gaat dan over ‘effecten’, over resultaat. Wat uiteraard ook heel belangrijk is 😉
Bevestigen op zijnsniveau gaat over ‘affecten’, zaken die met het gevoelsleven te maken hebben. Dat kun je niet ‘doen’ dat is ‘zijn’.
In de eerste jaren van je leven heb je de bevestigende nabijheid nodig van je ouders voor een goede basis. Een welkom heten in deze wereld, zodat je voelt dat er plaats voor jou is. Vanuit die veiligheid kun je de wereld gaan verkennen.
Wanneer je (te) weinig bevestiging hebt gekregen in je leven, kan het zijn dat jezelf zijn of voelen lastig is. Grenzen ervaren en aangeven is moeilijk wanneer je niet goed weet wat van jou is en wat van een ander. Oprecht verbinden met de ander vereist een wederkerigheid in het contact, wanneer je nog te veel van de ander ‘nodig’ hebt, kun je de ander niet bevestigen.
Ook voor mij, als therapeut, is het dus belangrijk om mijzelf te zijn. Weten wat van mij is en wat van jou, om zo mijn affectieve vermogens in te kunnen zetten om jou te laten voelen dat jij goed bent zoals je bent. Zodat jij op jouw beurt jezelf kunt accepteren en jezelf kunt zijn.