Ik kan soms met jaloezie kijken en luisteren naar de ware woordkunstenaars in het leven. Sommigen van ons zijn behept met de gave om met woorden een waar schilderij te maken. Prachtige zinnen schilderen zij, vol met beeldspraak en wonderlijke synoniemen, met bijvoeglijke naamwoorden die precies de juiste nuances en kleur lijken te vinden om de lezer mee te voeren in hun verhaal.
Ik ben niet opgegroeid met taalkunst, hoewel ik graag las. Boekenwinkels en bibliotheken, nog steeds kan ik daar uren in vertoeven. De specifieke geur van boeken, de mooie kaften en de verhalen die daarachter verscholen lagen, alsof ik in een andere wereld stapte. Soms dacht ik heimelijk dat ik ook zoiets kon schrijven, niet persé een heel boek, maar een klein verhaaltje of een gedichtje of zoiets. Anderen raken met woorden, een ware beleving geven dat leek me wel wat. En bovendien zou me dat misschien ook wel de waardering en bewondering opleveren die ik zelf voelde voor sprekers en schrijvers! Totdat we op school weer eens een opstel mochten schrijven, dat betekende steevast het einde van de dromerijen. Dan begon het geworstel met zinsopbouw, spelling, vervoegingen, en het zoeken naar de juiste woorden. Mijn verhaal kwam niet vloeiend uit mijn pen gestroomd, maar hakkelend en stotend uit mijn brein, met vele malen doorkrassen, proppen papier in de prullenbak en opnieuw beginnen.
Ook binnen mijn huidige opleiding tot haptotherapeut kwam het thema ‘woorden’ weer voorbij. Woorden geven aan gevoelens, het spreken en het schrijven, zoals het tentamen of het Persoonlijk Leerverslag waarin we onze persoonlijke ontwikkeling in het afgelopen opleidingsjaar (invoelbaar!) verwoorden. Ook nu weer was het worstelen, zoeken, bijschaven, deleten en 100 keer opnieuw beginnen. Ik raakte af en toe gefrustreerd wanneer het me niet lukte om mijn gevoelens met de juiste woorden, met de juiste nuance en kleur uit te drukken. De woorden die ik tot mijn beschikking had waren gewoonweg niet altijd voldoende of passend voor wat ik wilde overbrengen.
Ik had zelf niet veel gevoelswoorden in mijn ‘actieve’ woordenschat, die zijn me van huis uit niet meegegeven. Ik kén wel veel woorden (waarschijnlijk omdat ik als kind al zo van lezen hield) maar ze zijn passief. Ze komen niet vanzelf bovendrijven. Pas als ik ze lees of hoor, komt er herkenning, een Ja – dát bedoel ik! Het is mijns inziens belangrijk om gevoelens met woorden uit te kunnen drukken. In de omgang en contact met anderen is het erg handig om uit te kunnen leggen wat er aan de hand is, wat je raakt of wat er in je omgaat.
Maar wat ik ook heb ervaren, is dat het zoeken naar de juiste woorden voor dat ene speciale gevoel, me juist ook weg kunnen houden van het voelen. Gevoelens dienen gevoeld te worden en om dat te kunnen ervaren zijn woorden niet persé nodig. Althans niet in eerste instantie. Het lijf ervaart en voelt, het hoofd bedenkt, verklaart, analyseert en geeft woorden. Wanneer er eerst gevoeld kan worden, wanneer je bij het gevoel aanwezig kunt blijven, wanneer je open en aandachtig blijft voor wat er zich aandient, dan komen de woorden vaak vanzelf. Of niet. Soms zijn er gewoonweg geen woorden nodig…
Langzamerhand breidt mijn woordenschat zich uit, maar ook mijn gevoelsleven breidt zich uit. Mijn opleiding en ook de leerbehandelingen bij mijn haptotherapeut hebben hier een grote bijdrage aan geleverd. Dit ervaar ik als een enorme verrijking van mijn mogelijkheden om in contact met mijzelf en in contact met anderen te kunnen zijn. Ik geniet enorm van mooie woorden, prachtige zinnen en taalkunstenaars. Van mensen die het vermogen hebben om lastige onderwerpen met simpele taal begrijpelijk te maken. Woorden en voelen gaan hand in hand, maar kunnen elkaar dus ook in de weg zitten…
Wil jij samen zoeken naar woorden die passen bij je gevoel? Of voelen wat er bij jouw woorden past?
Mail me dan!