Ik stopte mijn linkervoet in mijn rechter teenslipper en realiseerde me ineens hoe vreemd dat voelt. Het zijn mijn slippers, ingesleten en ingelopen met duidelijk zichtbaar en voelbaar mijn voetafdruk. Maar zo voelde het nu niet…
Ik moest denken aan een oefening tijdens mijn opleiding. Letterlijk: loop eens in de schoenen van een ander.
Dat gaf hetzelfde, beetje gekke gevoel, de schoen paste maar het voelde zo overduidelijk niet van mij. De afdruk van de ander is voelbaar, de schoen heeft zich aangepast aan de identiteit van de eigenaar van de schoen. En daar voelde ik in mee, taste het af, en vergeleek het met mijn eigen voet, mijn eigen beleving, mijn afdruk.
Ik stond letterlijk in andermans schoenen, maar ik voelde ook figuurlijk hoe het is om in andermans schoenen te staan.
We zijn zo snel in het veroordelen of beoordelen van anderen.
Ja, ik ook .. 😇
Het gaat zo snel, nog voordat je het in de gaten hebt, is er in eerste instantie al een oordeel. Je toets je waarneming aan eerdere ervaringen en daar ontstaat het oordeel.
Voor mij gaat het om die tweede instantie, de mogelijkheid om te kijken naar mijn oordeel en die los te laten. Om te voelen hoe het is voor de ander. Om even in de schoenen van die ander te gaan staan. Een ander perspectief te zien. Ruimte te geven aan de ander en zijn (voet)afdruk, gevoelens, meningen en ideeën. Soms gaat dat vanzelf, soms moet je daar wat moeite voor doen.
Of in gedachte verzonken je voet in je verkeerde teenslipper stoppen…