We leven in een maatschappij die multitasken aanmoedigt. Alle onderbrekingen door telefoontjes, whatsappjes, mailtjes, of andere ‘notifications’ zijn welkom. Het geeft ons het gevoel dat we worden opgemerkt, dat we bestaan. Dat we niks (kunnen/willen) missen van wat er in de wereld gebeurt. FOMO. Fear of missing out.
En, is dat erg?
Goeie vraag… Ik denk dat het antwoord afhankelijk is van wat je wilt doen, bereiken of ervaren. Als je gewoon wat tijd wilt doden omdat je op de trein zit te wachten, ach ja waarom niet… Maar wanneer je bijvoorbeeld iets nieuws wilt leren is multitasken (dus afleidingen) niet zo handig. Het deel van je hersenen wat leert en onthoudt is alleen actief bij ononderbroken aandacht.
Gerichte aandacht stelt je ook in staat om dingen te zien alsof je ze voor het eerst ziet, het verhoogt je waarneming en beleving. Het gevoel van verwondering zoals je dat als kind had. De nieuwsgierigheid die het oproept en je aanzet tot nieuwe ontdekkingen, het maken van nieuwe herinneringen…
We herinneren ons vooral de eerste keren, de nieuwe ontdekkingen en ervaringen. Bij multitasken slaan je hersenen geen nieuwe herinneringen op. De tijd verloopt zonder sporen achter te laten, nou ja hooguit op het internet. Daar zijn je sporen bijna onuitwisbaar. Maar worden we daar nou heel blij van?