Ik neem de afslag richting Utrecht Centrum en ik voel ineens mijn hart in mijn borst kloppen, sneller dan normaal. ‘Goh, ben ik toch best wel zenuwachtig’ merk ik op. Natúúrlijk was ik een beetje nerveus, dat wist ik al.. allerlei gedachten wervelden door mijn hoofd; Wie zouden er allemaal zijn? Wat moest ik aan? Zou ik ze wel herkennen? Zou ik ze wel kunnen vinden tussen al die 750 anderen? Zouden ze mij nog herkennen? Zouden ze mij nog wel herinneren…?
Ik ben onderweg naar een schoolreünie van het Nimeto, de school waar ik inmiddels meer dan 30 jaar geleden naartoe ging. Dat was best een spannende en ook leuke tijd, ik was 17 en ging uit huis, ver weg van mijn geboortedorp. Nieuwe mensen, nieuwe omgeving, nieuwe indrukken..
En nu sta ik weer voor het schoolgebouw, dat niet meer ‘mijn’ schoolgebouw lijkt te zijn. Ik herken het bijna niet meer. Waar moet ik heen? Er blijkt een grote tent opgezet te zijn waar mensen kunnen verzamelen en elkaar kunnen ontmoeten. Zie ik al iemand? Ik voel me een beetje verloren tussen al die mensen. Eerst maar even een drankje..
‘Héééé Mieke!!!’ Een bekend gezicht! Ik voel me direct een stuk minder gespannen en opgelucht: ‘Gelukkig,’ denk ik, ‘iemand die ik ken!’ Wanneer ik door meer mensen wordt herkend (en soms ook pas in tweede instantie) merk ik dat ik, naast opgelucht, ook een beetje verbaasd ben.
Ineens herken ik een oude bekende die in allerlei situaties weer de kop op steekt. Nee, geen klasgenoot, maar een oude overtuiging…
Ergens had ik (stiekem) het idee gehad dat mensen mij vast niet meer zouden herinneren. Dat ik zo onzichtbaar was geweest dat ik, behalve op de foto’s van toen, geen sporen had nagelaten in de herinnering van mijn klasgenoten. Ik was en ik ben nog steeds niet iemand die graag op de voorgrond treedt, heb vaak het gevoel gehad dat ik nergens bij hoorde, onzekerheid hield me terug. Dat ze mij niet meer zouden herinneren, was dan geen gekke gedachte toch?
En daar had je hem, mijn hardnekkige overtuiging, mijn patroon: ik maak mijzelf weer klein. En ik maak de ander daarmee groot: groter, beter, slimmer, mooier, knapper, sterker, succesvoller, grappiger, enzovoorts enzovoorts…
Auw. Die deed pijn. En het maakte me ook een beetje verdrietig. Leer ik het dan nooit? Wanneer schat ik mijzelf nou eens op waarde? Neem ik mijn ruimte in?
Zo dramatisch was het uiteindelijk niet, want na het herkennen van mijn patroon, ontstond er ook ruimte in mijzelf. Oja, zo doe ik dat! Dit is wat ik met mijn gevoel van onzekerheid doe. Ik verstop me, maak me klein. En juist dát erkennen, zorgt ervoor dat ik mijzelf weer voel, mijn ruimte in kan nemen en verder kan groeien.
Natuurlijk was ik niet onzichtbaar geweest. Natuurlijk ben ik niet minder, kleiner, dommer, lelijker, enzovoorts.
Ik ben gewoon ik.
Met mijn plussen en mijn minnen.
En ik vind mijzelf meestal gewoon prima.
Een waardevol mens.
Ik ben best leuk en lief en slim en mooi…
En soms ook gewoon even niet.
Ik mag mijn ruimte innemen en ik hoef mijzelf niet te vergelijken als in ‘beter of slechter’, ‘meer of minder’ ‘groter of kleiner’. Ik ben ik. En helemaal oké.
De reünie was ontzettend leuk. Een storm aan herinneringen en foto’s uit de oude doos brak los op de snel aangemaakte WhatsApp-groep. Leuk!
En ik hoor daar gewoon bij. 😊
Hoe zit dat met jou? Hoe zichtbaar ben jij? Hoeveel ruimte neem jij in? Maak jij jezelf wel eens kleiner? Of juist groter? En wat doet dat met jou?
Haptonomie kan bijdragen aan het herkennen van jouw patronen, hoe doe jij dat, welke overtuigingen heb jij ontwikkeld in jouw leven? En wat doen ze met jou?
Wil je hier eens (samen) verder naar kijken, neem dan gerust contact met me op!