Ik had een oudtante, tante Bertha, die iedere keer als ik haar zag vroeg: ‘Geniet je nog een beetje?’ Dat vond ze belangrijk, het genieten. Als kind vond ik dat best wel een lastige vraag, ik was niet zo bewust bezig met genieten.
Maar wanneer ze de vraag stelde, dacht ik daar wel even over na. Heb ik het nog naar mijn zin, doe ik nog wel leuke dingen en kan ik daar van genieten? Ik had niet altijd een echt antwoord op haar vraag, maar beantwoordde desalniettemin haar vraag wel altijd bevestigend met ‘Ja hoor!’ Waarop ze dan tevreden zuchtte dat dat toch wel erg belangrijk was.
Nu, zoveel jaren later, ben ik het met haar eens. Als kind geniet je vaak van dingen zonder daar bewust van te zijn. Als volwassene heb ik het gevoel minder vaak van dingen te genieten, maar ben ik me er wel meer van bewust áls het zo is.
Zo kan ik wanneer ik geniet echt AAN gaan. Dan springt mijn hart op in mijn borst en voel ik mij vervuld van geluk, warmte, tevredenheid.
Maar ook het voelen van gemis, wat ik in eerste instantie geen genieten zou noemen, is een AAN zijn.
In de haptonomie is AAN-ZIJN een term dat aangeeft, dat we hetgeen er is ‘genieten’. Al het goede wordt genoten, aan de andere kant wordt het ontbreken van het goede geleden, al naar gelang de omstandigheden.
Genieten is zeker erg belangrijk zoals mijn oudtante vroeger al verkondigde. Maar het is maar één kant van de medaille.
Het AAN-ZIJN is misschien wel belangrijker. Waarbij ik uiteraard hoop dat de kant van het genieten vaker ‘genoten’ wordt dan de kant van het lijden.
Geniet van je dag!