‘Kun je mij iets vertellen over hoe je op de bank ligt? Hoe voelt het voor je?’ vraag ik mijn cliënt, nadat ik hem heb uitgenodigd om op de behandelbank te komen liggen. ‘Ja..’ zegt hij, ‘ik lig wel lekker eigenlijk. Lekker ontspannen.’
Wanneer ik hem vraag of hij de bank waarop hij ligt kan voelen, of hij gevoel heeft voor zijn buik, benen en voeten blijkt dat hij zich toch niet zo ontspannen voelt als hij in eerste instantie dacht. Zijn benen voelt hij nauwelijks en eigenlijk voelt hij de rest van zijn lichaam ook niet echt. Wat zou hij dan ook moeten voelen? Dat hij op de bank ligt, ja dat voelt hij wel. En er zit ook een soort knoop in zijn maag…
Om mij in de gaten te kunnen houden tilt hij zijn hoofd omhoog en met alerte ogen volgt hij mijn bewegingen. Wanneer ik hem daar op attent maak, moet hij een beetje lachen. ‘Ja, dat komt omdat ik je anders niet zie’, zegt hij. ‘Hoe is dat dan voor je, als je me niet ziet?’ vraag ik.
Daar moet hij even over nadenken en een frons verschijnt op zijn gezicht. ‘Dan weet ik niet wat je gaat doen en dat vind ik niet prettig. Dat geeft een onveilig gevoel..’ concludeert hij.
‘Hoe lig je nu dan op de bank?’ vraag ik hem dan nogmaals. ‘Euh… ja, dus eigenlijk niet zo ontspannen, he? Ik dacht écht dat ik me ontspannen voelde, maar eigenlijk is dat dus niet zo…’
Denken en voelen. Of denken dat je voelt… we doen vaak (onbewust) aannames over hoe we ons voelen of zouden moeten voelen, wanneer we in een bepaalde situatie zijn. En passen ons daar op aan. Als de zon schijnt voelen we ons goed, als er een feestje is ben je blij, als er iets ergs gebeurt ben je verdrietig, als je gaat liggen ben je ontspannen.. maar is dat ook zo? Wat geeft je lijf werkelijk aan? Hoe voelt het écht?
Bovenstaand voorbeeld is niet uniek. Het is vaak een prachtige eye-opener voor de cliënt.. en gelijk een mooie start van een haptonomisch behandelingstraject. 😊